Oko 25 do 30 % žena ima urinarnu inkontinenciju

Cilj ovog simpozijuma odnosi se najpre na otvaranje zajedničkog poglavlja o saradnji ginekologa i urologa sa idejom zajedničkog rešavanja porblema radi poboljšanja kvaliteta zdravlja žene.

Oko 25 do 30 % žena ima urinarnu inkontinenciju, smatra se da je ova brojka značajno veća , obzirom na neprepoznate slučajve. Smatra se da 50 % slučajeva od ovih prepoznatih, odnosi se upravo na stres urinarnu inkontinenciju. Godišnja incidenca je 8-10 % novih slučajeva u razvijenim zemljama. Zato podaci i datiraju iz njihove baze podataka, gde se oko 15.000000, 00 evra potroši na posledice lečenja, a ne na dijagnostiku i terapiju.

Prema istraživanjima SUI je daleko češća kod žena u menopauzi, ali razlika nije značajna, što bi značilo da je ima i kod žena mlađe životne dobi, i u trudnoći.

Sve je veći broj mešovitih oblika inkontinencije stres-urinarne inkontinecije tako da svaki simptom zahteva kompleksno ispitivanje. To je od posebnog značaja za određivanje terapije i praćenja rezulata lečenja. Plan razvoja ove posebne discipline uroginekologije zahteva multidiscilpinarana prisup ginekologa, urologa čije se specijalnosti prepliću na više nivoa problematike, neplodonosti, onkologije i poremećaju statike i funkcije urogenitalnih organa.

Karlično dno kao važan deo anatomije je nepravedno zapostavljen u proučavanju i lečenju, a skoro plovina problemtaike datira od žena koje su rađale, a druga polovina pripada urođenim anomalijama, bolestima, infekcijama i ostalim razlozima koji mogu dovesti do inkontihnencije i prolapsa.

SUI se definiše kao nevoljni gubitak mokraće i predstavlja socijalni i higijenski problem, značajno menja kvalitet života pacijentkinje. Podaci iz literature govore da prosečno prođe 5 do 7 godina pre negoli zatraže lekarsku pomoć.

Ovo, naizgled, bezazleno oboljenje ima ozbiljne posledice jer se bolesnice izdvajaju iz društva, na radnom mestu i u krugu porodice, što značajno remeti život pacijentkinja sa svim posledicama.
Prema podacima osiguravajućih društava Beneluksa, godišnje se na namirenje lečenja i prevencije, samo u ove tri države izdvoji oko 7,2 miliona evra, sa tendecijom porasta za oko 5-8% svake godine.

Subspecijalizacija uroginekologije i dalje na našim prostorima ne postoji, bilo u okviru ginekologije, urologije ili opšte hirurgije, a potreba za ovim kadrom raste iz dana u dan, kako kod nas tako i u regionu. Prema broju registrovanih pacijenata, samo su Grčka, Portugalija, Albanija i Makedonija ispred nas u Evropi, a za nekih 11 zemalja podaci i ne postoje.

Jedino je Nemačka, uspopstavila mešovite ekipe specijalista, a Norveška i Danska imaju uroginekološka odeljenja, kao jedina registrovana mesta tretmana, operativnog ili konzervativnog, ovog/ovih problema.
Sastanak je posvećen lekarima skoro svih specijalnosti iz razloga pravoremenog prepoznavanja problema i što ranijeg rešavanja.